Jadę pociągiem życia
co parę minut przystanek
każdy przystanek to
przełom mojego istnienia
Przez okno obserwuję
przemijające łąki i lasy
drzewa przemykają mi przed oczami
Jak godziny spędzone z ludźmi
Tak naprawdę jadę w nicość
Upragnioną, szybką śmierć
Zawiadowca krzyczy ze szczęścia
Koniec biegu pociągu. |
| Wiersze | 
