Idąc nie usłaną różami dorgą istnienia ludzkiego
Zamykałem drzwi jedne po drugich
Dzisiaj już wiem że nie były one jedne
Rozdziały życia przewracałem jak kartki na wietrze
Nie zapisując słów porażki lecz szczęścia
Spojrzałem posmutniałem zapłakałem
Wiedziałem że się skończyło na zawsze
Że zostawiło w pamięci tylko miłej wspomnienia
Łzy płynące po policzku nie były słone, ani goszkie
Kryształowe łzy szczęścia
Tego co przeżyłem co pozstawiłem po sobie
Przelałem na twe rece swoje złote marzenia
Swoje łzy kryształowe
Przelałem bo wiedziałem że polegać mogę na tobie
Spojrzałeś posmutniałeś i ... nie zapłakałeś
A na koniec powiedziałeś
Zamknąłeś rozdział lecz nie swoje życie
Zamknąłeś drzwi lecz nie swoją przyjaźń
Zamknąłeś kolejny etap lecz walczyć nie przestałeś
Tak więc podążąm dalej swoją nie usłaną różami dorgą
Otwieram i zamykam drzwi kolejnych rozdziałów
By pozostawić po sobie choć cząstkę
własnego ducha istnienia |
Utwory literackie 
